De afgelopen tijd was voor mij een zogenaamde “in between jobs” fase. Een fase waarin je de tijd neemt om weer te landen bij jezelf na een leuke, maar ook intense periode bij je laatste opdrachtgever. Los te laten wat is geweest, zaken in perspectief te plaatsen en te anticiperen op een volgende klus. De connectie met je zelf en het netwerk weer vinden. 

Dat laatste ging vrij vlot en gelukkig werd er bijna op dagelijkse basis contact met mij gezocht voor een mogelijk nieuwe opdracht. Dit resulteerde in een luxepositie waar ik uiteindelijk mijn keuze kon maken uit maar liefst 4 opdrachten, waarvan ik op 4 juli op de allerleukste van start ga in een voor mij vrijwel onbekende branche, maar daar ligt voor mij ook de uitdaging. Ik houd van het onbekende, dit te doorgronden en daar mijn toegevoegde waarde haar werk laten doen. 

Daarom op de valreep nog deze wellicht voorlopig laatste blog voor de zomer. Ik moet even kijken hoe een en ander loopt, maar normaliter gaat mijn blog tijdens een opdrachtfase op “on hold”. Bovendien is in beginsel praktisch iedereen op vakantie, is het hier kermis en laat ik ff de boel de boel. Zo ging dat althans ook tijdens mijn laatste opdracht, maar we gaan het zien, ook nu de website volledig vernieuwd is in de “in between” fase. Die is dus zinvol besteed.

Maar er is nog iets waar ik op terug wil komen wat bij aanvang van mijn opdracht enorm speelde en daarmee soort van tussen de bekende wal en het schip is gevallen: Ik heb het over het The Voice schandaal wat tevens de hele al spelende  #metoo discussie een boost gaf en seksuele intimidatie op de werkvloer in al zijn facetten pijnlijk zichtbaar maakte. En reken maar van yes dat ik daar wat van vind, want er zijn ook feministen zonder tuinbroek die hun oksels wel scheren. 

Het viel me vooral op dat er behoorlijk wat mannelijke collega’s waren die het nodig vonden in een gesprek te vermelden dat je “tegenwoordig” op moest letten wat je zei etc. Als een soort verontschuldiging op voor hand alsof je daarmee jezelf distantieert van de kwestie. Hell no dus, ik denk dat vele dames wel een voorbeeld hebben van ongemakkelijkheid in gesprekken, uitspraken en situaties. Nu durf ik als stucadoorsdochter hard op te zeggen dat ik heel veel kan hebben, maar ook ik heb ze helaas. 

En de basisregels zijn toch vrij simpel wat mij betreft: je houdt je handen thuis en je broek aan. Dat lijkt me helder, makkelijk te begrijpen en uitvoerbaar. Wat per direct ook de vraag op roept hoe dames omgaan met deze kwestie. Persoonlijk heb ik nooit de behoefte gehad ongevraagd aan een collega te zitten. Maar kijken zeker wel hoor, wat dat betreft hebben dames ook de oogjes zeer zeker niet in de vaak ontbrekende broekzak zitten. 

Helaas valt er in de gemiddelde kantoortuin niet echt veel bijzonders te zien wat mijn aandacht heeft. Zeker niet in de post Corona fase waarin het soort van normaal lijkt om in de Casual Friday stand naar kantoor te komen. Nu ben ik vanuit mijn bankverleden erg verwend, want als ik het mag zeggen, ga ik nogal lekker op een goed pak, met nadruk op een strak gesneden GOED pak met bij voorkeur een mooie das ( ook nog ).

Ik begrijp dat dit met Zomerse temperaturen een absolute nachtmerrie is, maar ik vind dat ik ook wat mag vinden als je door de op deze pakken afgestelde airco iets te vaak voor half 11 bevroren voeten hebt gehad. En hoe vaak heb ik op vrijdag bij de outfit van mijn collega’s niet gedacht “Hou ook op vrijdag je pak aan aub”. Hoe slecht het pak ook was, want ja ik ben ook nog eens allergisch voor polyester, Tweety dassen en Happy Socks. Sorry hoor, maar daar zit het verschil dus heel simpel. Het oud Hollandse gezegde waar we wereldwijd om bekend staan: Kijken, kijken en ….niet kopen zonder touchy touchy. Fijne zomer allemaal! We gaan er uiteraard uit met een lekker “nummertje”.