Photocredits: Dynamic Wang (Cover) & Noah Busher (Header) on Unsplash
Deze titel is ook echt mijn daadwerkelijke mijn stand van zaken vandaag, want ik ben echt de weg kwijt in dit land. Ik ben echt even sprakeloos. Al maanden borrelt dit onderwerp onderhuids en besluit ik maar steeds mijn mond te houden, ondanks de overduidelijke ondertitels op mijn gezicht over mijn gedachten, omdat ik geen negativiteit wil uitstralen en me graag bij voorkeur onthoudt van me politiek uitspreken. Maar vanochtend viel echt mijn mond open en vervolgens kwam er niets meer. Volledig sprakeloos! Ik hoorde op het nieuws dat de zorgsector een oproep deed aan vrijwilligers die hun bijdrage willen leveren, omdat besloten is af te zien van de inzet van zzp’ers.
We hebben het hier waarschijnlijk over verzorgingshuizen waar mensen wonen die na de oorlog dit land weer hebben opgebouwd en waar we nu dus geen tijd en geld meer voor hebben om voor ze te zorgen. De zorgsector, je weet wel de branche die misschien wel de belangrijkste steunpilaar is in onze maatschappij, want zorg is zo veel meer en breder dan je denkt. Zorg is overigens ook de sector, die net als het onderwijs en cultuur, de afgelopen regeerperiodes volledig is leeggezogen onder de bezielende leiding van die man met spontane amnesia als rode draad in zijn politieke loopbaan.
Die man die daarvoor te druk was om zijn witte, mannelijke vrinden van big corporate zo min mogelijk belasting te laten betalen en daar op sluikse wijze keer op keer uiteindelijk de burger de rekening van presenteerde. Deze man zit nu onze spreekwoordelijke wonden te likken hoog en droog in een eervolle rol bij de NAVO als beloning van deze vrienden, maar dat is een geheel ander verhaal van het old white boys netwerk. Zijn stuk geblondeerde opvolger maakt overigens nu gretig van de gelegenheid gebruik in de loopgraven van alle ellende, schade en pijn de polariserende vinger in de richting te steken van mensen die in eigen land voor hun leven moesten vrezen en naar hier zijn gevlucht om veilig te zijn. Ook een mooie afleidingsmanoeuvre om de ogen te sluiten voor het echte probleem, maar daar geeft iedere politieke partij momenteel een andere eigen creatieve invulling aan. Mag jij vanuit vrijheid binnenkort waarschijnlijk nog bepalen welk vakje je rood kleurt, wat een feest!
Maar goed, ik dwaal af van waar we begonnen, dat gebeurt blijkbaar snel als je je in deze catacomben begeeft, besef ik me nu. Als de beerput eenmaal opengaat …. Al jaren sluimert dit namelijk: de zogenaamde angst rondom de wet DBA. Die wet bestaat al heel lang, alleen de inbedding en handhaving laat maar op zich wachten, ook een soort Haagse traditie. En dit land houdt van tradities, zo is gebleken uit geluiden in de samenleving en vooral op social media. Nu staat DBA voor Deregulering Beoordeling Arbeidsrelaties als vervanging van de oude VAR verklaring van de Belastingdienst om schijnzelfstandigheid te voorkomen in ondernemerschap. Niets nieuws onder de zon zou je denken.
De verantwoordelijkheid hiervan ligt nu bij zowel werkgever als werknemer om de inzet van zelfstandig ondernemers zo zuiver mogelijk te houden. Dus in principe alleen voor inzet van tijdelijke expertise en niet als vervanging van vast dienstverband. In mijn wereld impliceert deregulering minder regels en meer duidelijkheid. Maar niets is minder waar gebleken, want wat is ook dit is helaas weer aangegrepen in de markt om er op alle fronten een verbeterd verdienmodel voor vooral werkgevers uit te halen ten koste van de ondernemer. Jarenlang werd het ondernemerschap gepromoot in Den Haag, nu blijkt als het ze uitkwam en verwarmde men zich aan de flexibele expertiseschil van ondernemerschap die de boel in korte tijd tijdelijk op scherp zette vanuit ervaring en expertise voor een optimale koers op langere termijn.
Nu gaat de voorkeur plotseling uit, met de wet DBA als excuus, naar vaste dienst uit zogenaamde angst voor een naheffing van de Belastingdienst, maar feitelijk is er qua regels niets veranderd. Behalve dat er nu nog meer gruwelijk misbruik wordt gemaakt van de situatie die ondernemers met de rug tegen de muur zet in een soort take it or leave it houding: freelance opdrachten zijn minimaal gehalveerd, de tarieven lijken steeds meer op een stagevergoeding en detachering dreigt de standaard te worden als schijnoplossing van het enige wat wel groeit: de tussenhandel ( tegenwoordig heb je vanuit tenders een bureau voor recruitment en een bureau voor selectie die hele straten bouwen met tijdrovende benodigde motivatie’s en toelichtingen op je CV in PDF-fabrieken waar je u tegen zegt, want tijd en persoonlijke aandacht is er niet meer bij en alle aanvragen moeten zo snel mogelijk door, want dat is goed voor het verdienmodel). En je raadt het al: deze schakels moeten ook allemaal nog een graantje meepikken op jouw tarief vanuit toegevoegde waarde.
Hebben we nu werkelijk de illusie dat dit de oplossing gaat zijn? Gelukkig wordt de pijn gezien en gewerkt aan een heldere zelfstandigentoets die helderheid moet bieden. Het probleem wordt gezien en dat is al iets om hoopvol te zijn. Hopelijk gaat deze oplossing de poort weer openen naar echt zelfstandig ondernemerschap, want voor heel veel freelancers is dit een bewuste en doordachte keuze die gemakshalve maar over het hoofd wordt gezien. Dat de tijd maar weer snel mag komen dat je gebeld wordt door je netwerk voor een freelance opdracht, kort kennis maakt en in gesprek gaat met je opdrachtgever en bij wederzijds goed bevinden besluit zo snel mogelijk met elkaar te gaan werken. Zo is het oorspronkelijk bedoeld en zo moet het zijn: werken als zelfstandig ondernemer, flexibele inzetbaarheid vanuit expertise in tijdelijkheid.
NB: volgens de laatste stand van zaken voldoe ik op alle fronten aan de toets voor volwaardige zelfstandigheid, dus je mag mij naar aanleiding van deze post altijd bellen. Tot gauw!